ไร้จุดมุ่งหมาย….อนึ่งคิดถึง..พอสังเขป
หากวันนี้คุณมีภาพถ่ายอยู่เพียงภาพเดียว คุณจะทำอย่างไรกับภาพนั้น
ใบไม้ร่วง..หล่นหาย... กลางพงไพรพนา....
ธารน้ำแห้ง..อำลา......เมฆบนฟ้าหยุดนิ่ง....
ใบไม้เหลือง..หล่นหาย....เงียบเหงาไปทุกสิ่ง....
รู้ลุก..ไม่ไหวอิง....ตัดทิ้ง..กันทั้งป่า....
แดด..ทอแสง.....ส่องลงมา....
แต่บน..ท้องฟ้า.....นั้นกลับมีฝน...
แดด..ทอแสง.....ส่องปรอยฝน....
เกิดเงา..โค้งโค้ง.....นั้นดุจคันศร....
เลื่อมลาย..ซับซัอน.....แล้วเกิดเป็นสี....
บ้างก็ว่า..ฉันเป็นคนอย่างนั้น บ้างก็ว่า..ฉันเป็นคนอย่างนี้
ว่ากันว่า..ฉันเป็นคนไม่ดี ว่าแต่ว่า..ไม่เคยพูดกับฉันซักที
สรุปว่า..ฉันนั้นดูไม่ดี....ทั้ง..ที่เธอไม่ดู
พอท้า..ให้เธอได้ดู....เธอ..ก็ดันรู้ดี
ว่าฉัน..เป็นอย่างไร....จากน้ำลาย..ของใครต่อใคร....
จะมีครั้งไหนที่คน....บนผืนบนแผ่นดิน....
โหดร้ายหัวใจทมิฬ....แผ่นดินถูกพังยับเยิน...
วนเวียนค้นหาต่อไป....เวียนว่ายคืนวันวกวน....
ไม่มีต้นไม้สักต้น....ไม่พบแม้ตะไคร่…น้ำ
เมืองกรุง..ช่างเหงาเหลือเกิน
ยามที่เธอ..นั้นร้างลา
คนดี..จงย้อนคืนมา พี่..ยัง..คอย..
อยู่ที่บางกอก บาง...กอก
ดินแดนความหลังของเรา เธอยังไม่ลืมใช่ไหม…
อยู่ที่บางกอก บาง...กอก
ขอร้องน้องจงเห็นใจ ได้โปรดอย่าหลอกกันนะ...
ไม่ลืมรสชาติของความ...พ่ายแพ้
จดจำรอยแผล...วันที่..คนไทยหัวใจสลาย
บนทาง..ที่แตกต่างสี... ที่ทุกคนทำใจไม่ได้
น่าเศร้าใจ..ที่เห็นคนไทย....ไม่รักกัน
สู่ความสงบ...สันติสามัคคี
ร่วมใจกันทำความดี.... ถวายพ่อหลวงของไทย
หล่อหลอมเป็นใจ..เดียวกัน มาสร้างสรรค์ทางเลือกกันใหม่
อยากเห็นคนไทยรักกันได้อย่างเดิม
อยากเห็นคนไทย..รัก..กัน..ได้..อย่าง..เดิม..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น